VII

แคนารี เบิร์ด



  เซียร่าเริกผ้าม่านแล้วมัดรวมกันเป็นช่อเอาไว้ที่ด้านนึงของหน้าต่าง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกเข้ามาในตัวบ้าน เผยให้เห็นฝุ่นต่างๆมากมายที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน เธออยากจะปลุกวินแต่ตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปตรงอ่างล้างจานเพื่อล้างหน้า เสร็จ เธอเดินมาตรงที่แขวนเสื้อ หยิบผ้าคลุมไหล่ขึ้นมาสะบัด แล้วเอามันคลุมตัวของเธอ รีบใส่รองเท้าแตะ เธอเดินออกไปนอกบ้าน

  เซียร่าเดินไปตรงโอ่งน้ำที่ทำไว้เป็นที่รองน้ำฝน เธอค่อยๆตักน้ำใส่บัวรดน้ำแล้วเอามันไปรดในแปลงดอกไม้ ในระหว่างที่กำลังรดอยู่ เธอหันไปสนใจนกคีรีบูนสีเหลืองตัวเล็กๆริมหน้าต่าง ที่กำลังกินอาหารอยู่ในบ้านนกที่วินเป็นคนทำเอาไว้ เจ้านกใช้เวลากินอยู่ประมาณ10วินาที แล้วก็บินหายไป เธอเดินเอาบัวรดน้ำมาเก็บ แล้วหยิบกิ่งไม้แห้งที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาสังเกตุ เธอแกว่งมันไปมาในอากาศ แล้วตัดสินใจที่จะพกมันติดตัวเอาไว้ เธอเดินออกไปตามทาง

ในระหว่างที่เดิน เซียร่ารู้สึกอยากจะฮัมเพลง แต่เธอยอมแพ้หลังจากลองฮัมแล้วไม่เป็นเพลง เธอหยุดทุกความคิดอีกครั้ง แล้วปล่อยให้ความรู้สึกไปจดจ่อที่น้ำหนักของกิ่งไม้ ทุกครั้งที่เธอเหวี่ยงมันแรงๆในอากาศ เธอรู้สึกแปลก เธอรู้สึกมีพลัง เธอรู้สึกว่าเธอสามารถเอาชนะได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเดินมาเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงไหน สภาพแวดล้อมรอบๆไม่ต่างอะไรกับตอนที่เธอมา มีก้อนหิน มีพุ่มไม้ มีหญ้า และไกลๆมีเทือกเขาขนาดใหญ่ หรือว่าพวกมันจะคอยตามเธอไปทุกที่ ? 

  เซียร่าหยุดยืนเพื่อมองท้องฟ้าที่อยู่บนเทือกเขา แสงสว่างแปลกๆส่องแสงอยู่ไกลๆ เธออยากจะไปตรงนั้น เธออยากจะเป็นนกคีรีบูน เธออยากจะบอกวิน ขอร้องให้เขาทำบ้านนกขึ้นมาอีกอันนึง เขียนชื่อเธอลงไป แล้วเอามันไปห้อยไว้บนยอดเขาตรงนั้น แล้วเธอก็จะค่อยๆบินไป บินไปอย่างช้าๆ จนกว่าเธอจะถึงบ้าน ถ้าเป็นวินเขาอาจจะทำได้จริง เซียร่าคิดในใจ วินทำได้ทุกอย่าง เพียงแต่ว่าเขาขี้เกียจทำมัน ถ้าเกิดเขาตั้งใจจริง ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้

  โดยไม่รู้ตัว เซียร่าทำกิ่งไม้หลุดมือ เธอรีบก้มลงไปเก็บเพื่อที่จะพบว่ามันไม่ใช่กิ่งไม้อันเดิม มันไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอพึ่งทำหล่นไปไม่ถึง2วินาที มันไม่น่าจะมีอะไรผิดผลาด มันเป็นอันเดิมที่เธอเอามาด้วยไม่ผิดแน่ สีสันเหมือนเดิม รูปทรงเหมือนเดิม น้ำหนักก็เหมือนเดิม แต่อะไรบางอย่างทำให้เซียร่ารู้สึก ว่ามันไม่ใช่อันเดียวกันกับที่เธอพึ่งเหวี่ยงเล่นเมื่อสักครู่ 

เธอรู้สึกโมโห เธอหักไม้ออกเป็นสองท่อน เพ่งเล็งไปที่ตรงยอดเขา แล้วปามันออกไปอย่างสุดแรง กิ่งไม้ลอยออกไป แล้วก็ตกลงบนพื้นไม่ห่างจากตรงที่เธอยืนอยู่มากนัก เธอรีบจะปากิ่งที่สองแต่ก็ได้แค่ตั้งท่า เซียร่าหยุดกลางคัน เธอวิ่งไปหากิ่งไม้อันแรกที่เธอปาออกไป หยิบมันขึ้นมา แล้วพยายามต่อมันเข้าด้วยกัน เซียร่ากำกิ่งทั้งสองให้มันต่อกันเป็นแบบเดิมแล้วค้างเอาไว้อย่างนั้น พยายามไม่ขยับตัวมาก เธอสาดส่ายสายตาไปตามพื้นเพื่อมองหากาว หรือเทป หรืออะไรก็ได้ที่พอใช้แทนกันได้ เธอเดินไปรอบๆจนไปเจอผ้าคลุมไหล่ที่เธอเอามาด้วยตกอยู่ เธอพึ่งรู้ตัวว่าได้ทำมันหล่น มีอะไรอีกที่เธอทำหล่นแล้วเธอไม่รู้ตัว ? 

เซียร่าเอาผ้าห่อกิ่งไม้ทั้งสองท่อน แล้วมัดทำเป็นเหมือนกับถุงหิ้ว เธอตัดสินใจเดินกลับบ้าน

.......

  วินกำลังนั้งกดเครื่องพิมพ์ดีดอยู่อย่างขมักเขม้น เซียร่าไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเธอหรือว่าสงสัยรึเปล่าว่าเธอไปไหนมา ตัดสินใจไม่พูดอะไร เธอเดินไปนั้งลงบนเตียง แกะผ้าออก แล้วเอากิ่งไม้ทั้งสองท่อนวางไว้ตรงหัวเตียงด้านบน

 " เธอไปไหนมา " สักพักวินทักขึ้น แต่สายตาของเขายังจดจ่ออยู่กับกระดาษที่อยู่ตรงหน้า

" เขียนอะไรอยู่ " เซียร่าตอบคำถามด้วยคำถาม

" ฉันจะเขียนหนังสือ อยู่ดีๆก็อยากเขียน "

" เกี่ยวกับอะไร "

" ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะลองเขียนไปเรื่อยๆแล้วดูว่ามันจะอยู่ในหมวดหมู่ไหนได้บ้าง "

" นายเขียนเพื่ออะไร จะเอาไปส่งสำนักพิมพ์เหรอ "

" ประมาณนั้น ฉันมาคิดดูว่ะ เราต้องมีรายได้อะไรสักอย่าง เธอคิดว่าไง " วินถาม เซียร่าพยายามคิดแต่เธอไม่มีแรง

" ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ ดูเธอเหนื่อยๆ "

" นาย… "

" อะไรนะ "

" นายแต่งนิยายดิ " เซียร่าบังคับตัวเองให้มองหน้าวิน มันมีอะไรแปลกๆในท่าที่เธอนั้ง และดวงตาของเธอใสผิดปกติ

" ฉันเคยแต่งแล้ว ไม่มีใครอ่านเลย " วินเลิกยุ่งกับเครื่องพิมพ์ดีด เขาเอียงตัวนั้งแบบหันข้าง

" คราวนี้ใช้ตัวฉันเป็นนางเอก " เซียร่าพูด ตายังจ้องมองที่เดิม เหมือนกับว่าเธอกำลังมองทะลุผ่านวินไปยังภูเขาที่อยู่ด้านหลัง

" อืมม แล้วใครเป็นพระเอก " วินพูดกึ่งติดตลก แต่เซียร่าไม่ยิ้ม

" ใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย " 

" ฉันก็ว่างั้นแหละ " วินลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาเดินไปตรงอ่างล้างจาน หยิบเหยือกน้ำแล้วรินน้ำเปล่าใส่แก้ว " ฉันใช้ตัวเองเป็นพระเอกไม่ได้อยู่แล้ว " วินยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม " เธออยากรู้เหตุผลไหม " เขาวางแก้วลงแล้วหันไปถาม เซียร่าไม่ตอบ

" เพราะตัวจริงฉันน่าเบื่อมาก ฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นตัวนำเรื่อง "  วินรินน้ำใส่อีกแก้วแล้วยื่นให้เธอ เซียร่ารับแต่ยังไม่ดื่ม " จะแต่งนิยาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ตัวละคร แม้แต่ก่อนที่จะเริ่มคิดเนื้อเรื่องออกมาได้ ฉันจำเป็นต้องมีตัวเอกก่อน เขาเป็นใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไร และอะไรที่ยากที่สุดรู้ไหม ตัวเอกจำเป็นต้องมีบุคลิกเฉพาะตัวและจุดมุ่งหมายที่แน่นอน ซึ่งฉันไม่มีเลยทั้งสองอย่าง "

" นายมีบุคลิก นายเหมือน... " เซียร่าลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงอ่างล้างจาน เทน้ำเปล่าทิ้ง เปิดจุกขวดไวน์แดงที่ตั้งอยู่บนตู้ แล้วรินใส่จนเกือบเต็มแก้ว " นายเหมือนคนที่อยู่ในนิยาย ไม่ของ ฮารูกิ มูรากามิ ก็ แฮร์รี่ มูลิสซ์ "

" มูรากามิ กับ มูลิสซ์ ? "

" อื้อ นายเหมือนคนที่หลุดออกมาจากโลกในนิยาย มีคนอ่านมันแล้วเปิดหน้ากระดาษทิ้งเอาไว้ วันดีคืนดี นายก็โผล่ออกมาจากในหนังสือ แล้วก็มาอยู่บนโลกนี้ ทำตัวกลมกลืนกับทุกๆคน " เซียร่ายิ้มนิดๆ เธอเอาแก้วไวน์แดงไปชนกับแก้วน้ำเปล่าของวิน " สองคนนี้ ใครเก่งกว่ากัน ? "

" เก่งกว่ากัน ? พวกเขาเป็นนักเขียน ไม่ใช่นักมวย มันวัดกันไม่ได้หรอก "

" ใครฉลาดกว่ากัน ? " เซียร่าถามต่อ วินรู้สึกว่าเธอแค่อยากได้ยินมันจากปากของเขา วินถอนหายใจ

" ถ้าเป็นเรื่องปรัชญา ทั้งสองคนเข้าใจลึกซึ้งพอๆกัน เรียกว่า "ฉลาด" ไม่ได้หรอก เพราะการเข้าใจปรัชญาไม่ได้อยู่ที่ไอคิว แต่อยู่ที่จินตนาการ ประสบการ์ณ และระบบการทำงานของสมองที่สามารถเชื่อมโยงข้อมูลต่างๆเข้าด้วยกัน เหมือนกับการเล่นโยงเส้นต่อจุดให้เป็นภาพอะไรแบบนั้น และก็อะไรหลายๆอย่างอีกมากมาย เช่น ความอดทนอดกลั้น การที่ไม่... "

" เอาสั้นๆ วิน "

" สั้นๆ โอเค สั้นๆ นะ ฉันชอบ มูรากามิ มากกว่า จริงๆทั้งสองคนสตายคล้ายๆกัน พวกเขาทำเรื่องสนุก มีความตลก มีปรัชญา มีดราม่า มีความอีโรติก ต่างกันแค่เรื่องของสังคม มูรากามิ สะท้อนมันออกมาในมุมของคนเอเชีย ส่วน มูลิสซ์ ของคนยุโรป​ "

" แล้วทำไมเลือกมูรากามิ "

" เพราะฉันลูกครึ่งเอเชียเธอก็รู้ " วินหัวเราะนิดๆ " อีกอย่าง ฉันว่าเขาเขียนมันเอง "

" อ่าว แล้วมูลิสซ์ ไม่ได้เขียนเองหรอ "

" เธออย่าไปบอกใครนะ ฉันว่าต้องมีใครช่วยเขาเขียน ใครที่ไม่ใช่คนบนโลกนี้ ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้าใจสัจธรรมลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก "

" ไม่ใช่คนบนโลกนี้ ? นายหมายถึง.. " 

" ฉันหมายถึง.. ผี.. " วินทำหน้าตาจริงจัง พอได้ยินคำตอบ เซียร่าหัวเราะ

" ฉันเริ่มกลัวผีหว่ะ เธอ " วินพูดกึ่งจริงกึ่งเล่น แต่ลึกๆแล้วเขากลัวจริงๆ

" งั้น..ตกลง.. " เซียร่าเริ่มถามต่อ วินสังเกตุเห็นขวดไวน์แดงที่มาตั้งอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เซียร่ายกไวน์รินใส่แก้วจนเกือบเต็มอีกครั้ง " นายจะเขียนนิยาย ใช่ไหม "

" แล้วให้เธอเป็นนางเอก ? ฉันขอคิดดูก่อน ไม่รู้จะทำได้รึเปล่าเลย "

" ใช่ แล้วหาพระเอกหล่อๆ แล้วก็ดำเนินเรื่องให้ครบทุกรส.. " เซียร่าลุกขึ้นเดินเข้ามาหาวิน ท่าทางของเธอดูมีพิรุธ " เหมือนในเรื่องของ แฮร์รี่ มูลิสซ์ ไง ให้ฉันเป็น เอด้า แล้วก็ให้ใครก็ได้เป็น แม็กซ์.. แล้วก็.. " 

   เซียร่าเอียงคอมากระซิบที่หูของวิน มือซ้ายของเธอถือแก้วไวน์เอาไว้ไกลๆ มือขวาของเธอลูบไล้ไปที่ใบหูของวิน แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนมาที่แก้ม แล้วก็ปาก คอ แล้วก็ต่ำลงไปเรื่อยๆ เธอเอียงตัวจูบไปที่ริมฝีปากของวิน แต่ด้วยการทรงตัวที่ไม่ดี ทั้งสองคนเอนหลังล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น  เซียร่าทำแก้วแตก เศษด้านคมของแก้วบาดมือเธอ 

แต่เธอยังคงจูบวิน และวินก็จูบเธอ เซียร่าถอดเสื้อออก ชั่ววินาทีที่เธอถอด วินสังเกตุเห็นคราบเลือดติดอยู่บนเสื้อของเธอ แล้วมันก็มาติดอยู่บนเสื้อของเขา และก็มาติดอยู่ที่แผ่นหลังของเขา เซียร่าทำท่าทางเหมือนเจ็บมือ แต่เธอกึ่งหัวเราะกึ่งร้องไห้ มองจากด้านล่างผ่านหน้าต่าง สายตาของวินเหลือบไปเห็นนกสีเหลืองตัวเล็กๆ วินไม่รู้ว่ามันคือนกอะไร นกตัวนั้นพยายามส่งเสียงร้อง เหมือนกับจะบอกอะไรเขาบางอย่าง แต่เสียงของมันฟังดูแปลกๆ เสียงร้องของมันผิดคีย์ เหมือนกับว่ามัน ไม่ควรจะร้องเพลงอะไรเลย