IX

ค้นพบ

  
    ในห้องที่ไม่มีใครอยู่ มีกระดาษถูกแขวนเอาไว้ตรงลวดริมหน้าต่าง กระดาษสีขาวที่สะท้อนทุกแสงและสีที่ส่องมากระทบกับตัวมัน ยกเว้นแต่เพียงรอยเปื้อนดำๆขนาดเล็กที่รวมกลุ่มกันเป็นตัวอักษร ตัวอักษรรวมเป็นคำ คำรวมเป็นประโยค ประโยคเป็นภาษา 

ข้างนอกมีฝนตกหนัก และฝนทุกเม็ดดูเหมือนว่าจะมีจังหวะของมัน ท้องฟ้าสีเทามัวแผ่กว้างและครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้านล่าง ทันทีที่มีฟ้าผ่า ละอองของเม็ดฝนกระเซ็นเข้ามาจากทางหน้าต่างหนึ่งหยด มาเกาะอยู่บนกระดาษ แล้วไหลลงผ่านด้านล่างเป็นแนวแทยง หยดน้ำลากผ่านตัวอักษรสีดำทุกตัวที่อยู่บนหน้ากระดาษ ซึมและพอง เปลี่ยนหมึกให้กลายเป็นสีน้ำ เปลี่ยนประโยคให้กลายเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมาย เปลี่ยนตัว Y ให้กลายเป็นตัว V  เปลี่ยน T ให้กลายเป็นเลขโรมันหมายเลข 1 หยดน้ำเดินทางมาจนสุดขอบกระดาษ แล้วหยดลงบนพื้น

แต่มันไม่ถึงสักที หยดน้ำดูเหมือนว่าจะค้างอยู่บนอากาศ ท่ามกลางสายตาของนกคีรีบูนที่เกาะอยู่ริมหน้าต่าง ท่ามกลางสายตาของกระรอกที่เกาะอยู่บนต้นไม้ ท่ามกลางสายตาของผึ้งที่บินเวียนไปเวียนมา ท่ามกลางสายตาของเหล่าแมลงที่มาชุมนุมกันที่อ่างล้างจาน ท่ามกลางสายตาของแมงมุมที่ชักใยอยู่ตรงมุมห้อง ท่ามกลางสายตาของงูตัวเล็กๆที่เลื้อยผ่านประตูเข้ามา 

วินาทีนั้น ทุกสายตาหยุดจ้องไปที่สิ่งเดียวกัน หยดน้ำเล็กๆที่ค้างอยู่บนอากาศ แต่พอลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาแบบไม่มีใครรู้ตัว ผ้าม่านปลิว หยดน้ำ

     หยด 

แต่ไม่มีเสียงของการกระทบ มีแต่เสียงของกระดาษที่กำลังแกว่งอย่างรุนแรงบนเส้นลวด แต่แล้วเสียงก็หยุด ฝนก็หยุด ลมก็หยุด ทุกสัพสิ่งในที่แห่งนี้เลิกสนใจหยดน้ำ แล้วกลับไปทำหน้าที่ของมัน เป็นเพื่อนกัน เป็นศัตรูกัน เป็นสิ่งธรรมชาติที่พวกมันควรจะเป็น 

      
     อยู่ดีๆ มีคนเปิดประตู